Sjabloon: verwerking van een film : Tot
altijd
·
Vat
je eigen mening over de film samen in drie kernwoorden:
Aangrijpend - waargebeurd - euthanasie
·
Is
wat in de film aan bod komt (onderlinge relaties, gevoelens, ideeën) herkenbaar
voor jou? Wat is wel herkenbaar? Wat niet?
Herkenbaar:
De onderlinge relaties
tussen de ouders en de zoon, de vrienden en Mario zijn voor mij herkenbaar. Ik
zit in een vriendengroep met jongere en oudere vrienden. We variëren sterk in
leeftijd, de jongste persoon zal 23 jaar zijn en de oudste waarschijnlijk
ergens halfweg de 50. We delen een gemeenschappelijke hobby en zien elkaar op
regelmatige basis. Maar zelfs wanneer we elkaar minder zien, dan weten we wat
we aan elkaar hebben. Na de zware bevalling van mijn vriendin heeft ze een
ontsteking opgelopen en moest ze vooral rusten. De vrienden kwamen kraamkost
brengen, boden aan om de strijk te doen of om op Arthur te komen letten zodat
zij nog even zou kunnen slapen.
Wat
betreft de euthanasiewet deel ik de mening van Mario. Wanneer iemand
ondraaglijk lijdt, wie zijn wij dan om te zeggen dat ze moeten tanden bijten?
Wanneer iemand geen zin meer heeft in het leven, waarom kunnen we ons niet
neerleggen bij de ander zijn beslissing? Mario legt duidelijk uit dat hij een
prachtig leven heeft, maar dat het chaos is én pijnlijker, elke dag weer.
Niet-herkenbaar: De confrontatie die ze krijgen met zo’n
zware ziekte is voor mij niet herkenbaar. Ik mag van geluk spreken dat nog
niemand in onze vriendengroep/familie een strijd heeft moeten voeren tegen een
ziekte. Hoe ik daar mee zou omgaan, dat is dus een raadsel.
Kies drie
scènes uit de film die je hebben aangesproken (positief of negatief). Beschrijf
ze zo duidelijk mogelijk en noteer per scène welke gevoelens voor jou de
overhand hadden.
Beschrijving
scène 1: Thomas is de
vriend van MS-patiënt Mario. Mario wil euthanasie, maar Thomas steunt hem
daarin niet. Op het einde ligt Mario in de zetel, omringd door zijn vrienden en
ouders. De dokter wil het glaasje met het dodelijk drankje aan Mario geven,
maar Thomas neemt het over én geeft het glaasje zelf aan Mario. Hij wil Mario
aantonen dat hij vrede genomen heeft met de keuze en hem steunt.
Gevoelens
bij scène 1: Als eerste
krijg je bij deze scène natuurlijk een verdrietig gevoel, Mario sterft die dag
en is omringd door alle mensen die hij graag ziet. Daarnaast was ik verbaasd
dat Thomas toch vrede genomen heeft met de keuze van zijn vriend. De manier
waarop hij dat aantoont vond ik inspirerend. Niet met woorden, maar met daden.
Die zeggen soms meer dan woorden.
Beschrijving
scène 2: Het is de
verjaardag van Mario, iedereen komt op bezoek en zijn oude liefde Lynn staat
plots ook voor de deur. Ze heeft trivial pursuit mee en met z’n allen spelen ze
het spel. Op een bepaald moment weet Mario de antwoorden niet meer op de
vragen, het komt voor iedereen duidelijk dat zijn geheugen aan het aftakelen
is.
Gevoelens
bij scène 2: Op het
eerste moment voel je vreugde, vreugde dat Mario omringd is door zoveel mensen,
dat z’n oude liefje daar staat met een gepast cadeau en dat iedereen zich aan
het amuseren is. Je voelt je ook dankbaar in Mario zijn plaats, ze laten hem
niet vallen en blijven plezier maken. Maar wanneer Mario op de vragen moet
antwoorden veranderen die gevoelens naar verontrustend en vooral moedeloosheid.
Je kan er niets aandoen, toch gebeurt het. Je moet met lijdzame ogen aanzien
hoe je beste vriend beseft dat er zaken ‘uitvallen’ en je moet aanzien hoe hij
er mee omgaat.
Beschrijving
scène 3: Mario gaat met
zijn zoon en zijn beste vriend een rollator kopen. Hij is niet meer zo goed te
been en het is een zware stap voor hem. Ze staan in de winkel, de man is alle
uitleg aan het geven en je ziet aan Mario dat het hem zwaar valt die beslissing
te nemen. Milan, zijn zoon, geeft plots plankgas en rijdt toertjes doorheen de
winkel. De uitbater maant aan om te stoppen en Thomas springt ook op een
rollator en doet gewoon mee. Ze maken plezier en Mario kan zonder problemen
zeggen : ik neem hem! In het park doen ze gewoon verder en Mario kan genieten
van de tijd met zijn zoon en het besef dat hij nu een rollator heeft.
Gevoelens
bij scène 3: Opnieuw
dankbaar, dankbaar dat hij zo’n vriendengroep heeft die het plezier in het
leven nog inziet. Dankbaar dat Mario zo’n sterk persoon is die ook de regels
aan z’n laars lapt en plezier heeft. Ik ben dankbaar dat hij zo levendig is op
dat moment.
Op welke
manier hebben de drie scènes die je hierboven vermelde met je eigen
levenservaring/levensvisie te maken?
Mijn
beste vriend, alsook de peter van mijn zoon, heeft een zwaar gehandicapt kind.
Zijn zoon deed zijn eerste epileptische aanval toen hij 6 maanden oud was.
Daarna ontwikkelde hij zich goed tot aan de leeftijd van ongeveer 3 jaar, maar
daarna stopte de ontwikkeling en ging die alleen maar achteruit. Dit jaar kreeg
zijn zoon het enorm moeilijk. Hij had een longontsteking die hem bijna het
leven kostte. De dokters in het ziekenhuis spraken van zijn reanimatie code (de
ouders hebben een brief moeten invullen of ze hun zoon willen laten reanimeren
als er iets gebeurd). De ouders wisten toen onmiddellijk hoe laat het was. De
ouders besloten dat ze hun zoon nog altijd willen laten reanimeren mocht er
iets gebeuren. We stonden aan de zijlijn maar konden niets doen, hij lag aan de
beademing, had geen kracht meer iets te doen. Toen hebben we meermaals een
gesprek gehad over wat wij zouden doen. Mochten we de garantie krijgen dat hij
geen pijn zou lijden, dan zouden wij ook vechten voor onze zoon. Maar wanneer
hij onnoemelijk veel pijn zou hebben, dan zouden we hem laten gaan.
Daarnaast
merken we dat we in een vriendengroep zitten die voor ons zouden zorgen. Op
rustige avonden, waar we met z’n allen samen zitten en filosoferen over het
leven hebben we er het vaak over dat we op latere leeftijd wel aan co-housing
zouden willen doen. Of een groot domein kopen, met elk z’n huisje maar ook met
gemeenschappelijke ruimtes. We zouden er zijn voor elkaar. Mocht er ooit iets
gebeuren met onze ouders dan weten we al waar we de feestdagen zullen
doorbrengen, wie voor iets leuks zorgt op verjaardagen, … .
Wat wil de
regisseur van de film ons duidelijk maken? Wat is volgens jou de boodschap die
door de film wordt overgebracht?
Volgens
mij wil de regisseur duidelijk maken dat het belangrijk is om een goede
vriendengroep te hebben, die u steunt en begrijpt. Om omringd te zijn met de
juiste mensen, die ook voor u vechten. Die u uit u slechte momenten trekken en
de vrolijke momenten talrijker maken.
Daarnaast
denk ik dat het belangrijk is om te luisteren naar de patiënt. Om zijn mening
te vragen, hij is diegene die lijdt, wij zijn diegene die lijdzaam toekijken.
Maar daar zit een groot verschil in. We kunnen pijn hebben in ons hart, maar
hij heeft misschien pijn over héél z’n lichaam.
Wat zijn de gelijkenissen en de verschillen
tussen jouw visie en die van de filmmaker op de behandelde thema’s (afhankelijk
van de film die je koos kan dit zijn m.b.t. geloof, omgaan met de natuur,
relaties, lijden)?
Gelijkenissen: Tussen de visie van de regisseur en
mijn eigen visie zijn eigenlijk geen verschillen. Ik denk er op net dezelfde
manier over. Hij geeft een goed beeld van hoe hij omgaan met de ziekte ziet,
hoe hij het lijden zou opvangen, hoe hij denkt over de beslissing van Mario.
Verschillen Er zijn geen verschillen met de visie.
Ik kon me vinden in het verhaal.
Verwerkingsopdracht
Je schrijft in ongeveer twee bladzijden een brief (naar
vriend/vriendin), waarin je de film aanbeveelt of afraadt. Je zorgt dat je de
elementen, die je hierboven aanbracht erin verwerkt.
Dit betekent dat in deze brief moet verwerkt zijn:
-
de
thematiek van de film
-
de
visie van de filmmaker
-
jouw
persoonlijke visie
-
eventueel
een link met je eigen leven, ervaring …
Je brief is een samenhangend geheel, dus geen opsomming van de
verwerkingsvragen uit de sessie en is in een vlotte en correcte taal
geschreven.
Hey Els,
Alles goed met u? Alles
goed met de kinderen? We kijken er naar uit jullie met z’n allen nog eens te
zien. Voor een opdracht voor school moest ik naar een film kijken die te maken
heeft met lijden. Ik koos voor de film ‘Tot altijd’. Misschien ken je de film
of heb je hem ooit al eens gezien?
Het gaat over Mario
Verstraete, MS-patiënt, de persoon die gestreden heeft voor de euthanasiewet.
Hij was ook de eerste persoon die euthanasie gepleegd heeft.
Het verhaal begint echt bij
het begin, Mario en zijn vriendenbende. Het plezier dat ze hadden in het leven,
zijn beste vriend is dokter en krijgt als eerste de resultaten binnen van Mario
zijn onderzoek. Keihard is dat hé zeg. Je ziet doorheen de film de strijd voor
de euthanasiewet maar ook de strijd tegen de ziekte. Jij als dokter hebt
misschien al meerdere patiënten met MS gezien, je hebt er misschien zelfs al
enkele begeleidt. Ik weet niet wat jou visie op euthanasie is, voor
MS-patiënten of voor andere terminale patiënten met veel pijn, maar ik deelde
de mening van de regisseur wel.
Ik vond het mooi hoe hij in
de film de boodschap doorgaf dat de mensen met wie je je omringd al heel
belangrijk zijn. Je vrienden moeten je door de slechte momenten trekken, maar
de leuke momenten talrijker maken. Mario zijn vrienden nemen hem mee op pad, ze
gaan picknicken, ze gaan naar een concert, ze gaan naar de zee, ze kijken naar
de voetbal in Nederland. Stuk voor stuk heerlijke momenten waar ze als groep
dichter naar elkaar groeien. Het leek mij dat de regisseur mijn mening deelt.
De visie kwam goed in beeld, maar het was leuk te zien dat er ook één personage
meedeed die de keuze eigenlijk niet kon begrijpen en zich er niet bij
neerlegde. Hij bleef bij elk belangrijk moment zeggen dat Mario moest vechten
en ze zouden meevechten met hem, dat hij diegene was die iedereen kon
overleven. Het contrast tussen de vrienden die zich onmiddellijk bij de keuze
neerleggen en de vriend die er lijnrecht tegen ingaat was nodig om een eigen
visie te vormen bij deze thematiek.
Ik vond het interessant om
deze film te kiezen naar aanleiding van C. zijn longontsteking. Het was toen
toch echt wel spannend en eigenlijk heel lastig om er te zijn voor J. & K.
op dat moment hé. We hebben hier dikwijls een kaarsje gebrand en zelf wat traantjes
gelaten. We konden niet veel doen en hadden hier thuis allebei het gevoel dat
hij uit onze handen aan het slippen was.
Toen J. belde dat hij
opnieuw moest kiezen of ze C. zouden reanimeren en de keuze voor hem snel
gemaakt was, vond ik dat een moedige beslissing. Maar nu we zelf ouders zijn
van Arthur merk ik dat we die beslissing ook zouden nemen. We zouden vechten
voor Arthur en hij blijft hoe dan ook onze zoon die we doodgraag zien.
Maar mocht ik weten dat
Arthur na de reanimatie een pijnlijk leven tegemoet gaat dan zou ik hem laten
gaan. We mogen in zo’n situatie niet egoïstisch zijn en denken aan hoe hard wij
zouden lijden mocht die persoon sterven, maar wel hoe hard de patiënt lijdt. Ik
denk dat we in een maatschappij leven die sowieso egoïstisch ingesteld is en
het dus vrij moeilijk is om vrede te nemen met de keuze om waardig te sterven
van een persoon die we graag zien.
Opnieuw, jij hebt in je
praktrijk, misschien al meerdere situaties meegemaakt en je hebt daardoor
misschien een andere blik op de keuze om euthanasie te plegen.
Welke mening deel jij?
Jij hebt 5 kinderen, je
hebt ook al wat watertjes doorzwommen, je bent arts en je hebt daarnaast dus
niet alleen een emotionele band maar ook een wetenschappelijke band met lijden
en sterven.
Kijk jij er anders
tegenaan? Is er een verschil in nuchterheid over dit onderwerp wanneer het over
jouw eigen kinderen zou gaan en wanneer het over een patiënt gaat?
Laat het ons maar weten,
Dikke kus en knuffel aan
alle 7!
Groetjes,
Bert
Geen opmerkingen:
Een reactie posten