Hoe leven en dood dicht bij elkaar liggen...

Hoe leven en dood dicht bij elkaar ligt...

Dit blogbericht is een persoonlijk bericht.
Zoals jullie misschien wel of niet weten is mijn vriendin zwanger van ons eerste kindje.
Daar zijn wij héél blij om en nu het allemaal wat dichter bij komt verlangen we ongelooflijk naar de komst....

S., een vriendin van ons was sinds mei zwanger van haar tweede kindje (en ineens ook haar derde, maar dat wist ze pas bij het eerste gynaecologisch onderzoek!).
Omdat ze wat problemen had tijdens de zwangerschap werd besloten dat ze zoveel mogelijk moest rusten, anders zouden de twee meisjes veel te vroeg ter wereld komen. 

S. deed haar uiterste best en kreeg het voor elkaar dat de meisjes tot 36 weken en 4 dagen veilig in haar warme buik bleven zitten.
Op 16 december was dan de grote dag aangebroken. Maar hoe ze van gelukkig en blij en vol spanning op een rollercoaster van emoties zijn moeten springen, dat had niemand verwacht...

Er traden complicaties op en het werd alsnog een spoedkeizersnede. De meisjes en S. waren in gevaar... Alle details en verdere stappen/gevoelens op hun rollercoaster moet ik hier niet vertellen, maar 22 december 2015 stierf ééntje van de twee.

Op 30 december ontvingen we het geboortekaartje, eenvoudig met de simpele woorden dat leven en dood wel akelig dicht bij elkaar liggen. Op die dag ging mijn vriendin ook naar de afscheidsdienst van de kleine M. 

Ze ging wat achteraan zitten, om op haar manier afscheid te nemen van het meisje die ze nooit gekend had maar wel veel liefde voor voelde. Wanneer ze bij de groet het kleine kistje zag staan en de wondermooie foto's die ze nog hebben kunnen maken brak haar hart. Niet enkel haar moederhart, maar ook haar vriendinnenhart. 
Haar vriendin verdient het niet om afscheid te moeten nemen van haar dochter, van het kleintje met het veel te korte leventje. 

De woorden omhuld met liefde en warmte die de familie en vrienden uitspraken deed haar beseffen dat zij, maar ook wij, in zo'n warm nest terecht gekomen zijn en dat we daar niet altijd bij stil staan. Het leven raast maar door, aan een ongelooflijke snelheid, we moeten ons haasten om bij te benen en vergeten af en toe stil te staan bij wat we hebben.

De opa van de kleine M. vertelde dat hij alle geloof verloren is, zo'n klein vechtertje meenemen naar ... naar waar? Dat kon God een gelovig mens niet aandoen. Maar anderen hielden zich vast aan een strohalmpje van geloof, om zich te troosten dat ze in de hemel zal toekijken naar haar gezinnetje en af en toe een teken van leven zal geven.

We moeten hoe dan ook respect hebben voor beide manieren van verwerken.
Hoewel ik de Bijbel niet zomaar geloof, lieten we toch een wensballon op, richting de hemel. Als een lichtje die M. zou doen schitteren...